ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ...

Πόσο πολύ, πόσο πολύ
Πόσο πολύ σ'αγάπησα
Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ'τη ζωή, απ' τη ζωή
Απ'τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
Καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ'αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

καποτε θα 'ρθουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Εχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

αχ κοριτσακι..

...''Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι
νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει,
εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ
δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις
Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι...''

XVI

Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει

τι θ' αφήσει το φιλί μας

μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε

το μέγα άσκοπο

που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός

πραγματοποιεί τον εαυτό του

στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε

την εντολή του απείρου.

'Ενα μικρό παράθυρο

βλέπει τον κόσμο.

'Ενα σπουργίτι λέει

τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας

εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε

μες στο γαλάζιο βράδυ

την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου

που δε μπορεί να χωρέσει

την ευτυχία του.

'Ενα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.

TO ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ

Τις μαύρες μέρες τριγυρνώ, δεν ησυχάζω, δεν αράζω,
γουστάρω να τη σπάσω ή μερικούς δεν σκαμπάζω
γι' αυτό λοιπόν, θα 'ξηγηθώ παράξενο παραμυθάκι
όλο και κάποιο θα ιδρώσει ανήσυχο αυτάκι.
Μια ρετσινιά μου αφήσανε για κληρονομιά μου, τη πρόβια μου
μπορεί να ήταν τύχη μου μπορεί και καντεμιά μου.
Μαύρο αρνί με γέννησε σε κάτασπρο κοπάδι
άλλοι της μάνας το χάδι, παρηγοριά είχα το σκοτάδι
όσο μεγάλωνα κι όσο ξεχώριζα από τ' αλλά
σκούρα ξερή καρκαλα σα τη μύγα μες το γάλα
στη στάνη με τα αδέρφια μου δεν πλάγιαζα τα βράδια
δεν με χωρούσαν οι αγροί και τα λιβάδια
κι αυτά βέλαζαν χαρωπά για τη πλούσια βοσκή
σούζα στη ξύλινη βέργα του τσιφλικά την προσταγή,
μα εγώ αλώνιζα, δεν μου φτάνε ολόκληρο χωράφι
γκρέμιζα τα παλούκια από το φράχτη
κι έτσι η ράχη μου γέμιζε ουλές και σημάδια
ξύλο πολύ για ξεπορτίσματα ρημαδιά
παρ' ότι ο μαύρος φλόμωσα από το βάρη ξυλίκι
γιατί ο αφέντης φρόντιζε να μην με φανε οι λύκοι
Μου αφήσανε τη ρετσινιά που κουβαλάει η προβιά μου
μπορεί και να 'ταν τύχη μου, μπορεί και γκαντεμιά μου
είμαι το μαύρο πρόβατο κι έχω ούλες στη ράχη
από τα ξεπορτίσματα και το ψηλό το φράχτη.
Αράξτε στο τσιφλίκι σας, στο κάτασπρο κοπάδι
θρεφτάρια για σφαγείο, βοσκή έχει στο λιβάδι
Είμαι το μαύρο πρόβατο, γλίτωσα από το τσιγκέλι
την έκανα παρέα με τους λύκους στην αγέλη.

Έτσι το έσκασα μια μαύρη νύχτα από το τσιφλίκι
κρυφά να μην μου στήσουνε καλαμπαλίκι.
Στο συρματόπλεγμα άφησα άλλη μια τούφα απ' το μαλλί μου
και πότισε αίμα απ' το πετσί μου
το σκούρο χρώμα αφού ξεράθηκε κι αυτό πάνω στο χώμα
τα παλιά μου χωράφια με γυρεύουν ακόμα
όμως, τα βρήκα με τη δόλια ρετσινιά μου,
αφού το γάλα που θα έβγαζαν αν αρμέγαν τα βυζιά μου
θα 'ταν μαύρο κι αυτό - ρε δεν μου παει το τσιγκέλι
καλύτερά να τα 'χω με τους λύκους γάλα - μέλι
αυτοί δεν θα 'βαζαν σκυλιά για να με ψάξουν
ούτε θα με έτρεφαν ποτέ για να με σφάξουν
απ' ευθείας θα βαρούσαν στο ψαχνό ένα πουρνό
ξέρω ακριβώς τι περιμένω από ένα λύκο στο βουνό.
Πέταξα λοιπόν από το λαιμό το κουδουνάκι
γούσταρα που για Πάσχα δεν θα 'μουνα το μεζεδάκι
τον αφεντάδων χάλασα το μέγα το τσιμπούσι
τώρα από τη βίγλα μου κοιτάω το λεφούσι
Αράξτε στο τσιφλίκι σας στις ζεστές και τα χιονιά
κι ας είμαι μαύρο πρόβατο εγώ θα μείνω αιώνια.
ΑCTIVE MEMBER

ANTITHETES POREIES.

DEN EXEI NOHMA PIA...
KALYTERA NA PARW MPRATSAKIA.
COOL.

ΚΙ ΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ...

''Σήμερα, σαν να ‘μαι εσύ, ψυχή μου,
κράτα με όπως δε σ' έχουν κρατήσει ποτέ.
άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου
τ' όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
τρέχει στο αυλάκι απ' το πρώτο φιλί,
μέσα του είδα να τρέχεις και συ.
Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.

Δώσε μου σαν να ‘σαι εδώ, ψυχή μου,
δώσε μου ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ.

Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,
με την ματιά της το παίρνει αυτή,
το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς. ''

ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΚΛΕΙΔΩΝΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΠΑΓΩΝΩ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ..
ΟΙ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΕΣ ΒΛΕΨΕΙΣ
ΜΕ ΚΕΝΟ ΞΕΜΑΚΡΑΙΝΟΥΝ...

ΣΥΝΘΕΤΩ ΟΝΕΙΡΑ!

ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

''ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ,ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ.
ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΜΙΛΟΥΝ,ΓΙΑ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ...
ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ
ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ;''

ΨΑΧΝΩ..

''ΨΑΧΝΩ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ,
ΨΑΧΝΩ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,
ΨΑΧΝΩ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ,
ΨΑΧΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΑΔΙ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ,
ΨΑΧΝΩ ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΑΤΟΛΗ,
ΤΗΝ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΥΣΗ.
ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΝΑ ΠΩ ΜΗΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΦΗΣΕΙ..''

Ε.ΙΨΕΝ:''Ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΜΟΝΟΣ''

''Ο ΡΑΛΦ ΚΑΘΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΜΕΝΗ,ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΡΟΒΙΛΟ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ.ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΩΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ,ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΠΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΝ,ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΟΥ.ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΤΕ ΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΑΛΦ.'


ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ!

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙΣ ΝΑ ΔΕΧΘΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟΣ.ΝΑΙ,ΜΟΝΟΣ!
ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΟΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΕΣΥ,ΕΙΤΕ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ,ΕΙΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ,ΕΙΤΕ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ,ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ. Η ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΗ ''ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ''ΣΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΣΙΤΗ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ.
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ Η' ΥΠΟΔΟΥΛΩΤΙΚΗ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ.
ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΤΗΝΟΥΜΕ ΦΡΑΓΜΑΤΑ ,ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΜΑΣ!

H EIMARMENH

''Παλίρροια φωνή στην άμπωτη
κυμάτων υπερήχων
αγνώριστη ηχώ της νοσταλγίας,
ύψωσε τη θλίψη σου
κατάρτι στον απόηχο της απουσίας.


Ανείπωτη διάθεση φυγής
σε παρασύρει
σε ασύμμετρη κλίμακα αναχώρησης.
Ακάλεστη απόγνωση της λέξης,
ήχοι πλάγιοι και άτεγκτοι,
δεινοί ταξιδευτές
του φόβου και της μέρας
που έσκυψε να αποφύγει την τροχιά της,
χωρίς συναίσθηση συνέχειας.


Τι μπορεί να κερδίσει τη σιωπή
Ποια στιγμή νικάει τον καιρό
Σταγόνα από κρύσταλλο σε θολή ειμαρμένη''

....τα παντα δημιουργηθηκαν συμφωνα με τις επιταγες του λογου
(τα διεπει μια λογικη αλληλουχια ασυλληπτη ακομη απο τον ανθρωπο,
ο οποιος αδυνατει να την κατανοησει....στην αδυναμια του αυτην
εγκειται και η προσκολληση του στην ταση να αποδιδει το καθετις
ανεληγητο σε εξωλογικους-θειους παραγοντες)
και υποκεινται σε μια νομοτελειακη ταξη, την ειμαρμενη....

.....τα παντα στο συμπαν τελουνται βασει μιας αναγκαιοτητας που εχει
καθοριστει εκ των προτερων απο τον κοσμικο λογο και η οποια
εξακολουθεί να συντηρειται χαρις τη συνεχιζομενη παρουσια του
μεσα στο συμπαν...

...Η ειμαρμενη οριζει εκ των προτερων τις δυνατοτητες που ενδεχεται
να ακολουθησει ενα γεγονος.....

.....δεν αναιρει ομως, όπως ισως φαινεται, την ανθρωπινη ελευθερια

ELEYTHERIA

''ELEYTHERIA SHMAINEI NA DIEYTHYNEIS ANEMPODISTA TH ZWH SOU ,OPWS THN THELEIS.OTIDHPOTE LIGOTERO EINAI MIA MORFH DOYLEIAS.''
AN DEN MPOREIS NA EISAI ANEPHREASTOS STIS EPILOGES SOU,STHN DIAMORFWSH THS ZWHS SOU,SYMFWNA ME TIS DIKES SOU YPAGOREYSEIS,AN DE MPOREIS NA KANEIS TO SWMA SOU OTI THELEIS(FTANEI NA MHN EMPODIZEI H EYXARISTHSH SOU THN ELEYTHERIA KAPOIOU ALLOU),TOTE DEN KRATAS ESY TO TIMONI KAI,OYSIASTIKA,EISAI THYMA.
O ARXAIOS FILOSOFOS EPIKTHTOS EGRAPSE STO EGXEIRIDIO TOU GIA THN ELEYTHERIA:''KANENAS ANTHRWPOS DEN EINAI ELEYTHEROS AN DEN EINAI KYRIOS TOU EAYTOU TOU''
O PIO ELEYTHEROS ANTHRWPOS STON KOSMO EINAI EKEINOS POU EXEI MESA TOU MIA AISTHHSH EIRHNIKHS BEBAIOTHTAS.ARNEITAI NA PARASYRTHEI APO TIS EPITHYMIES TWN ALLWN KAI ZEI THN ZWH TOU ME ATHORYBH APOTELESMATIKOTHTA.TETOIOI ANTHRWPOI ZOUN APALLAGMENOI APO TOUS KATHORISMOUS ROLWN,POU YPAGOREYOUN SYGKEKRIMENOYS TROPOUS SYMPERIFORAS.AISTHANONTAI ELEYTHEROI NA ANASANOYN OPOION AERA DIALEKSAN,SE OPOIODHPOTE TOPO,XWRIS NA ANHSYXOUN GIA TO TI PISTEYOUN OI ALLOI SXETIKA ME THN EPILOGH TOUS. EINAI ANTHRWPOI YPEYTHYNOI,POU DEN YPODOULWNONTAI OMWS STIS EGWISTIKES ERMHNEIES TWN ALLWN,GYRW APO TO TI EINAI EYTHYNH.

Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Πάρε ένα μαχαίρι μάτια μου
και κόψε αυτά που μας κρατάνε
διάλεξε την ώρα κι άφησε
όλα όσα μας γυρνάνε.

Πίσω εδώ που τρέμει ο έρωτας
μέσα από σκιές που καίνε
τίποτ' άλλο με το μέρος μας
τ' άστρα μη ρωτάς τι λένε.

Και που μένω εγώ
δεν θα φύγω από εδώ
αν δεν τα χάσω πρώτα όλα
στα δυο σου χέρια φυλακή
κάθε τέλος κι αρχή.

Βρες εσύ το θάρρος μάτια μου
κι άσ' την φλόγα αυτή να σβήσει
ό,τι είναι να γίνει γρήγορα
πριν η ανάγκη μας νικήσει.