ΑΦΗ

ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΠΙΜΟΝΑ.
ΕΙΝΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΑΤΩΜΕΝΑ
ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΑ ΤΗΣ
ΝΟΘΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΟΥ.ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ
ΕΞΗΓΗΣΗ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ
ΣΕ ΑΓΓΙΞΟΥΝ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ
ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΙΔΡΩΝΟΥΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ
ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΕ ΔΩ.ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΦΗΣ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΕ
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ.ΚΑΤΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ
ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΑ ΟΠΩΣ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ
ΑΛΛΑ ΕΠΑΝΩ ΣΟΥ,ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΛΕΨΩ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΩ
ΟΤΙ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΑΦΟΥ ΑΚΟΜΑ ΜΟΥ
ΑΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ.
ΤΕΝΤΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΤΑΖΩ ΕΠΙΜΟΝΑ.ΚΑΘΩΣ
ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΡΓΑ ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΤΑΧΑ
ΕΧΩ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ.ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ,
ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΣΒΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ.