ΚΑΘΩΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ.
ΗΤΑΝ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ ΠΟΥ ΠΑΦΛΑΖΕΙ ΚΑΤΩ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΜΟΥ.
ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΕΡΗ ΜΕ ΤΑ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ
ΕΒΓΑΖΕ ΗΧΟΥΣ ΣΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ.
ΑΓΑΠΗ ΘΑΡΡΩ ΤΗΝ ΛΕΓΑΝΕ...
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΤΙΜΙΑ ΜΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΑ ΙΣΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ
ΣΚΑΡΦΑΛΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΕΨΕΙ ΜΕ ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΗΣ
ΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ.
ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΖΩΗ.ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΞΑΝΑ.
ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ
ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΤΕΙ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.
Η ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙ,ΜΟΥ ΕΙΠΕ,ΣΥΝΤΟΜΑ.ΕΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ.
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΒΟΥΤΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου