Η ΘΛΙΨΗ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕ...

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΑΘΕΜΙΤΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ.
ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΣΚΑΒΩ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΞΟΡΚΙΣΩ ΤΗΝ
ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΜΕ
ΣΚΛΑΒΩΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ
ΚΕΛΙΑ,ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ
ΤΗΣ ΑΦΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
ΚΑΠΟΥ ΣΤΑΖΕΙ ΝΕΡΟ,ΔΑΚΡΥ ΘΑ 'ΝΑΙ
ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ,ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ
ΘΕΟΥ ΑΝΥΜΠΟΡΟΥ ΠΟΥ ΚΟΠΙΑΣΕ ΝΑ
ΒΑΛΕΙ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ
ΤΟΣΟ ΑΣΑΛΕΥΤΑ ΚΑΙ ΑΘΟΡΥΒΑ ΦΘΟΝΟΥΝ
ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΟΥ.
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΜΙΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ ΧΑΣΑΜΕ.